“ကိုယ်ကျိုးမကြည့်ခြင်းကို စွဲလမ်းနေတဲ့ ပြဿနာ”

 

“ကိုယ်ကျိုးမကြည့်ခြင်းကို စွဲလမ်းနေတဲ့ ပြဿနာ”

◾️Obsessive Selflessness တဲ့။ ဆောင်းပါးတစ်ပုဒ်ဖတ်ရင်း ဒီစကားလုံးကို မြင်မိတော့ အရင်ဆုံး ပြေးသတိရတာ ကိုယ့်အမေကိုပဲ။ ဒါကြောင့် ကျွန်တော့်အမေလို လူတွေ၊ အထူးသဖြင့် အမျိုးသမီးတွေအတွက် ရည်ရွယ်ပြီး ဒီဆောင်းပါးကို ရေးလိုက်ပါတယ်။

◾️ကျွန်တော့်အမေက အိမ်ရှင်မ ဖြစ်ပါတယ်။ (မှီခို မဟုတ်ပါဘူး) အပြင်အလုပ် မလုပ်ဘဲ အိမ်မှုကိစ္စနဲ့၊ ကျွန်တော်တို့ သားနှစ်ယောက်ကို ပြုစုပျိုးထောင်တဲ့ အလုပ်ကိုပဲ ဘဝတလျှောက်လုံး လုပ်ခဲ့သူပါ။

ဒီတော့ သူ့ရဲ့ စိတ်ထဲမှာ ဒီအလုပ်တွေကို လစ်ဟင်းမှု မရှိအောင် အချိန်ပြည့် လုပ်နေဖို့ဟာ မဖြစ်မနေ လိုအပ်တယ်လို့ မြင်နေတယ်။ ငါက ငွေမရှာနိုင်ဘူး၊ ဒီတော့ ဒါတွေလုပ်မှ တာဝန်ကျေမယ် ဆိုတာမျိုးပေါ့။ 

မိသားစု ထမင်းစားကြရင် ၄ ယောက်အတူ စားတယ်ဆိုတာ တော်တော်ရှားတယ်။ အဖေနဲ့ ကျွန်တော်တို့ သားနှစ်ယောက်ကို အရင်စားခိုင်းတယ်။ အတူဝင်စားပါ ဘယ်လောက်ပြောပြော မစားဘူး။ ပန်းကန်ဆို မဆေးခိုင်းဘူး။ ဒီအတိုင်း ထားခဲ့။ ပြီးမှ သူ အေးဆေးစားတယ်။ ပန်းကန်အားလုံးကို သူ ဆေးကြောတယ်။ 

အိမ်ထမင်း အိမ်ဟင်းမှ မဟုတ်ဘူး။ အပြင်ကနေ တစ်ခုခု ဝယ်လာလည်း ဘယ်တော့မှ သူအရင်စားလိုက်တယ် ဆိုတာ မရှိဘူး။ ကျွန်တော်တို့ ၃ ယောက်က အရင်။ ပိုတာကိုမှ သူစားတယ်။ အမြဲတကူးတက သူ့အတွက်ကို ဖယ်ထားရတယ်။ 

◾️တစ်ခါတလေ အိမ်အကူ ခေါ်ချင်တဲ့အကြောင်း ထုတ်ပြောတယ်။ ဒါပေမဲ့ ကျွန်တော်တို့ ငယ်ငယ်တုန်းက အဲ့လိုခေါ်ခဲ့ဖူးတော့လည်း အဆင်သိပ်မပြေခဲ့ဘူး။ ဘာလို့ဆိုတော့ အသေးစိတ်ကအစ အကုန်လိုက်ပြောနေတာကိုး။ သူ့စံနှုန်းနဲ့ ကိုက်တဲ့ အိမ်အကူဆိုတာလည်း ဘယ်ရှိပါ့မလဲ။ အဲဒီတော့ လူမမြဲဘူးပေါ့။ မမြဲလို့ ကျွန်တော်တို့ ဝင်လုပ်မယ်ဆိုတော့လည်း အလုပ်မခံဘူး။ သူအပြင်သွားနေတုန်း ပန်းကန်ဆေးထား၊ အိမ်သန့်ရှင်းရေး လုပ်ထားမှပဲ ရတယ်။ သူရှိနေလို့ကတော့ အလုပ်ကို မခံဘူး။

နေမကောင်းလည်း မနားဘူး။ သူ အိပ်နေတုန်း ပန်းကန်ဆေးနေသံ ကြားရင် ချက်ချင်းထလာပြီး ဝင်လုပ်ရော။ အသံတိတ် ခိုးလုပ်ရတယ်။ ဆေးခန်းလည်း တော်တော်နဲ့ မပြသလို၊ ဘာစားချင်တယ် ညာစားချင်တယ်လည်း အတော်ပြောခဲတယ်။

ကျွန်တော်တို့မပါဘဲ ဘယ်ခရီးမှ မထွက်ဘူး။ ကျွန်တော်တို့ကို စိတ်မချလို့တဲ့။ မချရအောင်လည်း သားတွေက ဆယ်ကျော်သက်၊ ၂၀ ကျော် အရွယ်တွေတောင် မဟုတ်တော့ဘူး။ နေ့ချင်းပြန်လောက်လေး သွားရင်တောင် မနက်စာ၊ နေ့လယ်စာ၊ ညစာ အကုန်လုပ်ပေးထားခဲ့တဲ့အပြင် ပန်းကန်တွေ ဆေးမထားနဲ့နော် က မှာသွားသေးတယ်။

ပစ္စည်းဝယ်လည်း ကျွန်တော်တို့က ဦးစားပေး။ စားစရာဝယ်လည်း ကျွန်တော်တို့ ကြိုက်တာ ဦးစားပေး။ ပြောမယ်ဆို အများကြီး ရှိသေးတယ်။ အဲဒီလို လုပ်ပေးရမှကို ကျေနပ်တဲ့ စိတ်အစွဲက အမေ့မှာ ရှိနေတာ။ သူ့ကိုယ်သူကလွဲပြီး အားလုံးကို ဂရုစိုက်နေတဲ့သူပေါ့။

အမေတင်လားဆိုတော့ မဟုတ်ဘူး။ အဖွားအကြောင်းတွေ အမေပြောပြလို့ သိရတော့လည်း အဲဒီစိတ်မျိုး အဖွားမှာ ရှိနေတာကို သတိထားမိတယ်။

◾️ဒီနေရာမှာ Gender သဘောတရားကို ထည့်ပြောဖို့ လိုလာတယ်။ ကျွန်တော်တို့တွေ လူအဖြစ်နဲ့ မွေးဖွားလာပြီးတဲ့နောက်မှာ ယောက်ျားဆိုတာ ဘယ်လိုဖြစ်သင့်တယ်၊ မိန်းမဆိုတာ ဘယ်လိုဖြစ်သင့်တယ် ဆိုပြီး လူမှုအသိုင်းအဝိုင်းကနေ သွန်သင်လမ်းပြလိုက်တဲ့ သတ်မှတ်ချက်တွေကို Gender လို့ ခေါ်တယ်။ 

ယောက်ျားဆိုရင် အရည်အချင်း ရှိရမယ်။ ပြတ်သားရမယ်။ မငိုရဘူး။ အိမ်ထောင်ကို ဦးဆောင်နိုင်ရမယ်။

မိန်းမဆိုတာ အိမ်မှုကိစ္စ နိုင်နင်းရမယ်။ မိခင်ကောင်း၊ ဇနီးမယားကောင်း ပီသရမယ်။ မိဘနဲ့ဆို မိဘ၊ အိမ်ထောင်ကျပြီးရင် အိမ်ထောင်ဖက်၊ သားသမီးရသွားရင် သားသမီး၊ သူတို့တွေရဲ့ ဆန္ဒကိုသာ ဦးစားပေးရမယ်။ ရှေ့တန်းတင်ရမယ်။ ဒီလိုသွန်သင်ချက်တွေ ရှိတယ်။ ​နောက်ပြီး ​ရှေ့က အ​ဖွား​တွေ၊ အ​မေ​တွေဆီက​နေ မျိုးဆက်အဆင့်ဆင့် အတုယူပြီး သင်ယူ​တာ​တွေလည်း ပါတယ်။

ဒါကြောင့်လည်း Obsessive Selflessness က အမျိုးသမီးတွေမှာ ပိုတွေ့ရတတ်တာ။

◾️ခုခေတ်မှာတော့ အရင်နဲ့ မတူတော့ဘဲ အမျိုးသမီးတွေဟာ ဝင်ငွေရှာတဲ့အလုပ်ကို ပိုလုပ်လာကြပြီ။ နယ်ပယ်အသီးသီးမှာ ရှေ့တန်းရောက်လာကြပြီ။ သို့သော်လည်း အိမ်မှုကိစ္စ၊ ကလေးပြုစုပျိုးထောင်ခြင်း စတဲ့ Reproductive Role ကိုတော့ သူတို့တာဝန်အဖြစ်ပဲ မှတ်ယူထားကြဆဲ ဖြစ်ပါတယ်။

ဥပမာ ကျွန်တော့်မိန်းမက ငွေရှာနိုင်တယ် ဆိုပြီး ဘယ်ယောကျ်ားကမှ တကူးတက ပြောမနေပေမဲ့ ယောက်ျားဖြစ်သူက အိမ်မှုကိစ္စ ကူလုပ်တယ်၊ ပန်းကန်ကူဆေးပေးတယ် ဆိုရင်တော့ Right person အဖြစ် ပုံဖော်ခံရတော့တာပဲ။ အဲဒီအမျိုးသမီးကလည်း ကံကောင်းသူတစ်ယောက် ဖြစ်သွားတော့တာပဲ။

ဆိုလိုတာက ဒီအလုပ်တွေဟာ နှစ်ယောက်လုံးမှာ တာဝန်ရှိတယ်လို့ ယူဆမှုသည် အတိုင်းအတာတစ်ခုထိ နည်းနေသေးတယ်လို့ ပြောချင်တာ။ သို့သော်လည်း အကောင်းဘက်က စဉ်းစားရင်တော့ အရင်ခေတ်တွေထက်စာရင် တိုးတက်လာပြီ၊ လူ့အဖွဲ့အစည်းဟာ ပြောင်းလဲလာပြီပဲ ဆိုရမယ်။

◾️အတွင်းကျကျ လိုက်ကြည့်ကြည့်ပါဦးမယ်။ ဥပမာ ယောက်ျားဖြစ်သူက နောက်တစ်ယောက် တွေ့လို့ အိမ်ထောင်ကွဲသွားတယ်။ သားသမီးတွေကို တစ်ချက်ကလေးတောင် လှည့်မကြည့်ဘဲ စွန့်ပစ်သွားတယ်။ ငွေတစ်ပြား မပို့ဘူး။ ဖုန်းတစ်ချက် မခေါ်ဘူး။ ကလေးတွေ စာလိုက်နိုင်လား တစ်ခွန်းမမေးဘူး။ ဒီအမျိုးသမီးကပဲ Single mom အဖြစ်နဲ့ ရပ်တည်ပြီး ပြုစုပျိုးထောင်ရတယ်။

အဲဒီသားသမီးတွေ တစ်ခုခုလေးများ ဖြစ်သွားကြည့်။ စွန့်ပစ်သွားတဲ့ အဖေကို အပြစ်ပြောသူက ခပ်ရှားရှား။ ဒီအမေကိုပဲ ဝိုင်းလက်ညှိုးထိုးကြတာ များတယ်။ 

ပိုဆိုးတာက ဘယ်သူကမှ အဲ့လိုမပြောတောင် ဒီအမျိုးသမီးကိုယ်တိုင်ကိုက သူ့မှာပဲ ဒီသားသမီးတွေနဲ့ ပတ်သက်လို့ တာဝန်ရှိတယ်လို့ မှတ်ယူနေတဲ့ ကိစ္စပဲ။ ကလေး တစ်ခုခုလမ်းချော်သွားမှာ၊ နေထိုင်မကောင်း ဖြစ်မှာတော့ ဘယ်မိခင်မဆို ပူတာပေါ့။ သို့သော် သူတို့ကျ အဲဒီအပူအပြင် ငါ့ကို အပြစ်ဝိုင်းပြောကြမှာ၊ ဒါ ငါ့တာဝန်၊ ဒါ ငါအသုံးမကျလို့ ဖြစ်တာ၊ မိခင်ကောင်း မပီသလို့ ဖြစ်တာ ဆိုတဲ့ ပူပန်စိတ်တွေပါ ပိုသေးတယ်။ ဒီအချိန်မှာ စွန့်ပစ်သွားတဲ့ ယောက်ျားကတော့ သာသာယာယာပဲ။ တစ်ခါတလေ အပြစ်လှမ်းတင်တဲ့အထဲ သူပါ ပါချင်ပါနေတတ်သေးတာ။

ဒါကြောင့် ဒီနေ့ခေတ်ရဲ့ မိခင်တွေကို အပြင်ပန်းက ကြည့်ရင် အဖွားတွေ၊ အမေတွေ၊ အဒေါ်တွေခေတ်ကလောက် မဆိုးတော့ဘူး ထင်ရပေမဲ့ အတွင်းကျကျ လေ့လာကြည့်မယ် ဆိုရင်တော့ Obsessive selflessness ရှိနေသေးတာကို တွေ့ရနိုင်ပါတယ်။ 

◾️ဒါကို လွန်မြောက်ဖို့ကတော့ ကိုယ်ငယ်ငယ်ကတည်းက ရိုက်သွင်းခံထားရတဲ့ မိန်းကလေးဆိုတာ ဘယ်လိုဖြစ်ရမယ် ဆိုတဲ့ စံသတ်မှတ်ချက်တွေကို ပြောင်းလဲပစ်မှ ရပါလိမ့်မယ်။ တစ်သက်လုံး အရိုးစွဲလာတာမို့ တစ်ရက်တစ်မနက်နဲ့တော့ ပြောင်းဖို့ရာ မလွယ်ဘူး။ သို့သော် သတိလေးထားပြီး ပြောင်းလဲယူမယ်ဆို ရနိုင်ပါတယ်။

အိမ်မှုကိစ္စတွေက ငါ့တာဝန်ပဲ၊ ဒါတွေလုပ်မှ ဇနီးကောင်း ပီသမယ်၊ ကလေးတွေကို ငါဟင်းချက်ကျွေးမှ မိခင်ကောင်း ပီသမယ် စသဖြင့် အတွေးဝင်လာတိုင်း သတိလေးထားလိုက်။ ငါလည်း လူပဲ။ ငါ့မှာလည်း အနားယူဖို့ရာ လိုအပ်တယ် ဆိုပြီး တွေးလိုက်။

အပြင်အလုပ်မလုပ်ဘဲ အိမ်မှုကိစ္စပဲ လုပ်တဲ့သူဆိုရင်တောင် ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် ဂရုစိုက်ဖို့ ထိုက်တန်ပါတယ်။ အပြင်အလုပ်လုပ်သူတွေမှာ ရုံးဆင်းချိန် တက်ချိန်ဆိုတာ ရှိတယ်။ အလုပ်ပိတ်ရက်ဆိုတာ ရှိတယ်။ အပန်းဖြေ အနားယူဖို့ ခရီးထွက်ကြတယ် ဆိုတာ ရှိတယ်။ ညနေပိုင်း စိတ်ပြေလက်ပျောက် ဘီယာဆိုင်ထိုင်၊ အကင်ဆိုင်ထိုင်ကြတာတွေ ရှိတယ်။ 

ဆိုတော့ မိသားစုတစ်စုအတွက် သိပ်အရေးကြီးတဲ့ Reproductive role ကို ယူထားတဲ့သူကရော ဘာကြောင့် မနားရမှာလဲ။ အပန်းမဖြေရမှာလဲ။ ပျော်ဖို့ အခွင့်အရေး မရှိရမှာလဲ။

◾️မိသားစုကို ချစ်တယ်။ မိသားစုကို ကိုယ့်ထက်ပိုပြီး ဦးစားပေးတယ် ဆိုတာ ကောင်းပါတယ်။ သို့သော် အလွန်အကျွံ မဖြစ်ရင်တော့ ကိုယ်တိုင်အတွက်ရော၊ မိသားစုအတွက်ပါ အကောင်းဆုံးပါပဲ။ နေမကောင်း ဖြစ်လျက်ကြီးနဲ့ ပန်းကန်ဆေးနေတဲ့ အမေ့ကို မြင်ရလို့ ဘယ်သားသမီးကမှ စိတ်မချမ်းသာပါဘူး။ ဒါကြောင့် နားသင့်တာနား၊ လွှတ်ချသင့်တာ လွှတ်ချဖို့ဟာ သိပ်အရေးကြီးပါတယ်။

ဒေါက်တာ ဖြိုးသီဟ

၃.၁.၂၀၂၃

◾️◾️◾️◾️◾️◾️◾️

ဖြည့်စွက်

တော်လှန်ရေးမှာလည်း အဲဒီ စွဲလမ်းမှုပြဿနာကို တွေ့ရတတ်ပါတယ်။ ခုချိန်မှာ ကိုယ့်ထက် အခြေအနေ ဆိုးတဲ့သူတွေ တစ်ပုံကြီးဖြစ်နေလို့ ငါ မပျော်သင့်ဘူး၊ မရယ်မောသင့်ဘူး၊ အပန်းမဖြေသင့်ဘူး၊ ဒါတွေ လုပ်မိပြီးရင် မလုံမလဲ ဖြစ်တယ် ဆိုတာမျိုးတွေပေါ့။ အဲဒါက သိပ်ချစ်ဖို့ ကောင်းပါတယ်။ သို့သော် ရေရှည်သွားရမဲ့ ခရီးမှာ အင်တိုက်အားတိုက်နဲ့ ဆက်လက်ပါဝင်နိုင်ဖို့ဆို Self-care ဟာ မဖြစ်မနေ လိုအပ်တယ်။ ဘာလို့ဆိုတော့ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ်မှ ပျော်အောင် မထားနိုင်တဲ့သူတစ်ယောက်ဟာ တခြားဘယ်သူ့ကိုမှလည်း ပျော်အောင် ထားနိုင်မှာ မဟုတ်လို့ပါပဲ။